08.4 | India - JaMi 4

Schilderwerkzaamheden

We zijn in Ooty - uit te spreken als 'oetie' - een van de beroemdste 'hill-stations' in Zuid India, door de Engelsen aan het begin van 19e eeuw aangelegd om aan de hitte van de laaglanden te ontsnappen. Ook bekend vanwege de uitstekende thee die er groeit op de flanken van de bergen. Ooty ligt op 2240 m hoogte, het hoogste punt iets verder op 2633 m en het wordt er 's nachts flink koud. Ooit, in de koloniale dagen, moet het een bijzonder aangename plaats zijn geweest en werd het niet voor niets liefkozend Snooty Ooty genoemd. Helaas in deze dagen behoorlijke vergane glorie hoewel je her en der heus nog wel de oude koloniale huizen, scholen, gebouwen en kerken terug vindt. En de oude instituten zoals een prachtige botanische tuin, de renbaan en, natuurlijk, de cricket grounds. Het hedendaagse Ooty een stoffige en beetje viezig aandoend stadje waar onvoorstelbare hoeveelheden verkeer - auto's, brommers, riksja's, zware vrachtauto's en bussen - doorheen denderen. De frisse berglucht verpestend met alle uitlaatgassen, roetzwarte wolken, die hier erger kunnen zijn dan waar ook.

Gelukkig voor ons hebben we een adres in de Lonely Planet gevonden van de YWCA - Young Women Christian Association - en dat blijkt een stukje boven het stadje te liggen midden in het groen en het gehele complex doet enigszins Toscaans aan. We nemen de duurste kamer, lekker groot, fijne badkamer, veranda voor de deur en iets verder een terrasje waar we lekker in de zon kunnen zitten. De prijs is dan ook niet mals: 775 roepie, snel omgerekend toch 12,50 euro. Iedere keer een verademing om terug te gaan naar de kamer, weg uit stank, herrie en drukte.
Er is ook een hele grote eetzaal, waar we 's morgens ontbijten en twee maal ons avondmaal nuttigen, ingericht met mooie teakhouten meubels uit de oude tijd. Aangezien we in de kersttijd zijn beland is het hele huis al in kerstsfeer gebracht. In de eetzaal een grote kleurige kerstboom met stapels nepcadeaus eronder en langs de muren en aan het plafond kerstversieringen. Buiten een aantal grote kerststerren en in kleurige lichtjes 'Merry Xmas and a Happy New Year'. Tot onze grote verbazing zijn de mensen overal door Zuid India op deze manier bezig met de aankomende feestdagen en wordt het blijkbaar echt gevierd. Hadden we niet verwacht. Sowieso valt het op dat er in het zuiden heel veel kerken zijn en soms lijkt het Christendom en Katholicisme hier het Hindoeïsme en Islam te overschaduwen. De kerken zijn net als de Hindu tempels in de meest vrolijke kleuren geschilderd en in die zin aangepast aan de heersende tradities.
Aardige bijkomstigheid van deze periode aan het eind van het jaar is dat deze wordt aangevat om de boel eens goed schoon te maken. Het vuil overal op straat en langs de weg wordt opgeruimd, de gebouwen krijgen een lik verf en de open rioleringsgoten langs de straten worden eens goed doorgespoeld. Misschien om het nieuwe jaar met schoon gemoed te beginnen.

Zo ook bij de YWCA. De tuin wordt flink aangepakt, het gras gemaaid, geveegd en gepoetst en alles krijgt een nieuwe laag verf. De directeur - een norse man met een beetje bozig hoofd zoals sommige van dit soort Indiase mannen dat kunnen hebben, dwingende blik, te grote snor, dominante autoritaire houding - heeft de wind er flink onder en commandeert er lustig op los. Op een wijze die verraad dat hij het laatste boek over modern management nog niet heeft gelezen.
Het personeel schikt zich en blijft rustig, bestaande uit oudere dames en heren die vermoedelijk voor niet al te veel salaris heel hard werken en - in de ogen van de directeur - blij moeten zijn met het feit dat ze überhaupt een baan hebben. Op een gegeven moment wordt een van de dames door hem aangesproken omdat wij op zijn terrasje hebben gezeten en zij krijgt de wind flink van voren. Dat het over ons gaat is snel duidelijk en we stappen dus direct op hem af. Dat, wanneer het niet de bedoeling is dat we daar gaan zitten hij dat vooral direct aan ons kan zeggen want dan gaan we gerust ergens anders zitten. Natuurlijk, hij kan niet anders, is dat helemaal niet het geval en mogen we vanzelfsprekend op het terrasje zitten. Ondertussen zien we de dame in kwestie met een lichte glimlach het toneel verlaten, gniffelend om de spagaat van de directeur.

Diezelfde avond, we hebben gegeten in de eetzaal en daarna nog een uurtje gecomputerd, komen we terug bij de kamer en daar zijn 3 mannen bezig om de vloer van de veranda te schilderen. Precies voor onze deur van kamer 18. We kunnen met geen mogelijkheid meer naar binnen. We vragen wat het idee achter de actie is en dan blijkt dat ze opdracht hebben gekregen van de directeur om te beginnen voor kamer 18 want die is volgens hem niet bezet en zo geschiedt. We zijn buiten gesloten zoals je ook wel eens in films of de Donald Duck ziet, dat de schilder zichzelf binnen schildert door bij de deur van een kamer te beginnen en uiteindelijk in de verste hoek van de kamer geen kant meer op te kunnen. Een klassiek beeld. Zo ook met ons maar dan andersom. De mannen moeten erg lachen om de situatie en de fout van de directeur en na ampel beraad worden er kranten gehaald en, in de verse verf, een pad van krantenpapier aangelegd waarover wij toch naar onze kamer kunnen. De volgende ochtend, als te verwachten is het kranten pad volledig vast komen te zitten in de nog nieuwe verf. Een beeld waarvan je gelijk denkt, dit kan alleen in India en bijzonder vervelend voor de directeur want die zal nog tot volgend jaar, wanneer er weer opnieuw geschilderd gaat worden, herinnerd worden aan de fout die hij gemaakt heeft. Onvergeeflijk, vooral ook omdat het personeel iedere keer met een onderdrukte glimlach voorbij loopt...