06.1 | China, Shanghai en de WorldExpo

Toch ook maar een verslag uit China want het is toch wel weer bijzonder en indrukwekkend. Terwijl ik start met schrijven zitten we in de hogesnelheidstrein van Shanghai naar Fuzhou, waar we - in Mawei - de veerboot naar Matsu eiland willen pakken. Matsu Island behoort bij Taiwan en ligt op twee uren varen van 'moederland' China. Van de week nog ouderwets lang in de rij gestaan voor treinkaartjes in het oude station van Shanghai, zojuist weggereden vanaf het meest moderne station - combi van trein, bus, auto en vlieghaven - Shanghai Hongqiao. Zichtbare vooruitgang in een voortdurend veranderend China.

Ondanks het feit dat we maar een kleine week in China zijn geweest heeft het toch weer - net als alle andere keren - een enorme impact. Het land, de mensen, het dagelijkse leven, wat je allemaal te zien krijgt: het doet wat met je. Het raakt je gelijk, het is fysiek. De geuren, de beelden, de drukte, de enorme hoeveelheden mensen. Meer dan voorheen - misschien door de Expo of omdat er in Shanghai gewoon nog meer mensen zijn bijgekomen - is het ongelooflijk druk op straat, in de metro's en eigenlijk overal. En de mensen zijn echt fysiek ingesteld. Ze schuwen het lichamelijke contact niet en dus wordt er overal gedrongen, getrokken, voorgekropen en geduwd. Nog immer onder het motto: ieder voor zich, boeddha voor allen. De kunst om de metro uit te komen terwijl de mensen op het perron gelijktijdig de metro in gaan, elkaar geen centimeter ruimte gunnen, het blijft een fenomeen. Maar ook het harde praten en schreeuwen, luid telefoneren, rochelen, roken, eten, hoesten en proesten. Je ondergaat het allemaal als je op straat bent, samen met de enorme massa Chinezen. Waarschijnlijk vanwege de Expo een hoog gehalte 'boeren', mensen van buiten de stad. Zeer herkenbaar aan de kleding, wat ze allemaal met zich mee slepen, de wijze van gedrag. Het leuke is wel dat iedereen het ontzettend naar zijn zin heeft en de grote stad en de Expo als een enorme happening beschouwen.


Ondertussen
Naar buiten kijkend - zo ver als de smok (eufemistisch gezien heiig) het toe laat - rijden wij langs een aan eenschakeling van fabriekscomplexen, energiecentrales, ontelbare elektriciteitsmasten, rijst- en groentevelden en uitgestrekte steden en dorpen. Er wordt overal als een gek gebouwd. Echt overal. Enorme wooncomplexen, giga hoogbouw maar ook enorme ommuurde wijken met laagbouw, nieuwe snelwegen, spoorlijnen. Het gaat maar door. Een paar uur naar buiten kijken maakt duidelijk waar die enorme behoefte naar grondstoffen en bouwmaterialen vandaan komt. De vraag naar beton en staal is niet voor te stellen. De vraag of het ook allemaal wel kan en ten koste van wat blijft boven de markt hangen. 1,4 miljard mensen - nog groeiend naar 1,8 miljard - huisvesten, aan het werk houden, voeden en ook nog een acceptabel milieu bieden: je zal er maar voor staan.


Terug naar het begin, onze boottocht van Osaka naar Shanghai. Vrijdags vertrokken en de hele dag door de binnenzeeën en omringd met heel veel eilanden Japan uit. Op zaterdag de hele dag op open zee, niet al te mooi weer maar ook niet te slecht, qua golven goed te doen. Gelukkig! En zondagochtend wakker wordend - een uur terug in de tijd - met Chinees grijze luchten en de zee bruin in plaats van helder. De uitlopers van de Yangtze rivier. Rond een uur of zeven de eerste kustlijn en niet snel daarna, tot in het centrum van Shanghai, alleen maar bedrijvigheid. Uitgestrekte havens, kades vol met kranen en containers, ontelbare hoeveelheden schepen in alle soorten en maten. Fabrieken, industriecomplexen, energiecentrales, de schepen met hun ladingen kolen wachtend om gelost te worden. Direct bij alles weer de vraag oproepend: wat gebeurt hier allemaal, hoe werkt dit, waar komt iedereen vandaan en waar gaan het naar toe.

Met een passagiersboot het centrum van Shanghai binnen varen is een beleving en een bijzonder unieke ervaring. Een groot gevoel van opwinding bij het zien van de iconische skyline - iedereen kent dat beeld ondertussen wel - vanaf het water en op het dek staand, hoog boven alles. Verbazing wat er allemaal weer is bijgebouwd, in vergelijking met 6 maanden en eerder 4 jaar geleden. Erg gaaf dat we dit zo hebben meegemaakt. Kan geen vliegen tegen op.


En weer wat verder
Gelukkig! Een aantal uren vanaf Shanghai begint het land wat heuvelachtiger te worden. Groener en veel landbouw. Mooie rijstvelden, visvijvers, waterlelievijvers, kleinere en pittoreske dorpen. En aan de horizon toch een nieuwe snelweg in aanbouw. Ook hier vooruitgang.


Het weer viel de afgelopen dagen een beetje tegen. Druilerig, grijs en erg koud. Een Siberisch koudefront met temperaturen die we de afgelopen drie en halve maand niet hebben gekend. En gelukkig de komende twee maanden ook niet meer gaan krijgen.
Het mocht de pret op de Expo niet drukken. Twee dagen geweest, maandag en dinsdag. Van te voren - en ook de avond er voor nog op het CCTV 1 tien uur journaal - meldingen over enorme aantallen bezoekers. Bijna 80 miljoen over het halve jaar, 400 à 500.000 bezoekers per dag. Wij extra vroeg er uit om voor half negen bij een van de honderden toegangspoortjes aan te sluiten. Bij de kaartjesverkoop niemand voor ons. Bij het binnenkomen en passeren van de beveiliging druk maar niet overdreven. En de rest van de dag heel veel kunnen zien en doen. Op een gegeven moment sterk het gevoel dat er misschien wel sprake zou kunnen zijn van het Chinese spreekwoord 'goed tellen is een, mooie cijfers is twee'. Van te voren was door het organisatiecomité aangekondigd dat er minstens 80 miljoen bezoekers zouden komen en links of rechtsom, die komen er dan ook. Wij vonden het wel prima want alles bij elkaar was het veel rustiger dan gedacht.

Als eerste natuurlijk naar het Algerijnse paviljoen. Zag er, naar omstandigheden, nog goed uit en alle films draaiden nog. Toch een bijzonder trots gevoel om het terug te zien. Vrij snel na binnenkomst werden we gespot door de heren Boumaza en Benzema, de opdrachtgevers uit Algerije, en uitgenodigd voor koffie in de VIP ruimte. Ze vonden het erg leuk dat we kwamen kijken en na afloop kregen we een geweldig cadeau van ze: twee flessen Algerijnse rode wijn. Het kan aan het feit liggen dat we al erg lang geen wijn meer hadden gedronken maar wat ons aangaat een toppertje.
Na Algerije het Nederlandse paviljoen - dicht bij elkaar tenslotte - en nog steeds even leuk en geslaagd. Misschien niet het meest smaakvolle design maar wel een geweldig kunstproject, ook met alle kunst en design die er door het hele paviljoen te zien was. En, niet onbelangrijk, geen enorme wachtrijen want door de opzet - een doorlopende achtbaan - kunnen de bezoekers goed doorlopen. Welbeschouwd het enige paviljoen op de hele Expo die ook daadwerkelijk een antwoord geeft op de enorme mensenmassa's die verwerkt moeten worden.
De rest van de dag veel gezien. Bij de grote thema-paviljoens zonder wachten naar binnen terwijl daar - kennis uit eerste hand - de grootste problemen werden verwacht. Bij het Engeland paviljoen een uur wachten en niet echt de moeite, bij het Spaanse paviljoen een half uur en zeer de moeite. Zonder meer - hoe moeilijk ook te erkennen na afgelopen zomer - nummer een. Heel erg mooi, buiten en binnen, een prachtige multimediale show. Kunst met een grote K.

Het allerleukst was toch wel om - het waren er toch wel veel bij elkaar - al die Chinese bezoekers te aanschouwen. Uit alle hoeken van het land, de Expo als een waarlijke happening. Individueel maar vooral toch in groepsverband. Tassen met eten en drinken mee, een klapkrukje om tijdens het wachten toch te kunnen zitten. Verstandig want bij de 'belangrijke' paviljoens - China, Taiwan, Hongkong, Duitsland, India, Japan, Zuid Korea en dergelijke - wachtrijen oplopend tot 5 uur. Veel mensen van het platteland, wat je toch wel kan opmaken afgaande op het geboer, rochelen, smakken, harde praten en de kleding. Maar trots als een pauw en met enorm veel plezier. Na 5 uur wachten rennend door het paviljoen, niet de tijd nemend om alles eens goed te bekijken, in de hoop op deze manier zo veel mogelijk op een dag te kunnen zien. Want jaren de tijd gehad om er voor te sparen maar 200 yuan - 21 euro - is voor de gemiddelde Chinees heel veel geld.
Op een gegeven moment ontdekten we het fenomeen van het stempelen. Bij ieder paviljoen kon je een landen-stempel krijgen in een - echt uitziend - paspoort, dat in alle souvenierwinkels te koop was. Wat bleek, massa's mensen gingen alleen de paviljoens in om aan het eind een stempel te krijgen en gingen, als kleine kinderen, weer rennend verder naar de volgende. Ontzettend grappig om te zien en het ultieme bewijs dat ze toch maar mooi in al die landen zijn geweest.

Al met al erg leuk om dit - voor China o zo belangrijke feest - meegemaakt te hebben. Ze zullen wel in een groot diep gat vallen na eerst de Olympische Spelen en nu de Expo. Shanghai zal de komende tijd een metamorfose ondergaan want werkelijk alles in de stad staat en stond in het teken van de Expo. Volgende week beginnen de sloopwerkzaamheden en gelukkig, we hebben het in al die paviljoens keer op keer mogen beluisteren, is alles duurzaam gebouwd en ontwikkeld. Je hoeft er niet echt voor gestudeerd te hebben om te snappen dat dat allemaal flauwekul is, de tijd zal leren of het thema Better City, Better Life door deze hele Expo ook echt op het goede pad is gebracht.

De laatste dag in Shanghai genoten van de stad. Leuke oude buurten, de rommelmarkt, de mensen op straat. Erg kleurrijk en heel erg China. Na Japan het tegenovergestelde van wat we daar hebben mee gemaakt. Door rood lopen in plaats van wachten op groen. Voor je sokken gereden door zelfs de politie, bellen in de metro, voordringen, afval op de grond gooien, eten op straat. Om maar een paar dingen te noemen die in Japan ondenkbaar zijn. Na vijf dagen China de duidelijkheid dat twee volkeren niet verder tegenover elkaar kunnen staan dan dit. Ook dat maakt reizen weer zo leuk. Je zit twee dagen op een boot en je komt in een volstrekt nieuw en ander land aan. En daarom weer verder want we zijn erg benieuwd naar het andere China, Taiwan. U hoort nog van ons. Tot dan,

Heel veel liefs,

JaMi


Bij gebrek aan een computer om de foto's te uploaden volgen deze zo spoedig mogelijk!


Nagekomen bericht
Soms hebben we geen idee hoe de dingen gaan lopen, simpel omdat we te weinig of geen informatie hebben over waar we naar toe gaan, of er een slaapplaats is en hoe het met het vervoer verder gaat.
We wisten dat we met de trein van Shanghai naar Fuzhou moesten om daar in Mawei Harbor een veerboot naar een van de Matsu eilandjes - behorend bij Taiwan - te reizen, op anderhalf uren varen vanuit China. De info die we in stukjes van internet hadden geplukt spraken over 18 uur treinreizen, ingewikkelde busverbindingen en onduidelijke vertrektijden. Of we als toeristen hier van China naar Taiwan konden reizen sowieso onduidelijk. Overnachtingsplaatsen in Fuzhou hadden we niet gevonden.

Dan blijkt de trein een hoge snelheidstrein te zijn en duurt de rit nog maar 6 uur i.p.v. 18. Het station in Fuzhou blijkt net zo megalomaan groot als in Shanghai, net zo nieuw en op een volstrekt andere plaats als gedacht. Aangezien Google Earth en China niet zo met elkaar samengaan kloppen de kaarten die je op internet kan bekijken ook voor geen meter, dus geen idee waarop te oriënteren.
Na wat gehussel op het station vinden we een snorder die een beetje Engels spreekt en ons voor 180 yuan, veel te veel natuurlijk, naar de haven wil brengen. Hij blijkt keurig te rijden en onderweg krijgen we een mooi beeld van Fuzhou als klein Chinees stadje, namelijk met maar 6,6 miljoen inwoners. Wonderlijk dat het überhaupt op de kaart staat!
Na een klein uur rijden - duidelijk dat we inderdaad in de buurt van de haven zijn - stoppen we bij een groot hotel, het Mawei Banghui Holyday Hotel. We worden met open armen ontvangen door een zeer goed Engels sprekende hotelmanager en op de vraag of ze een kamer hebben voor een nacht - natuurlijk hebben ze een kamer want het is direct duidelijk dat het hotel zo goed als leeg staat - krijgen we een kamer aangeboden voor 380 yuan, zeg maar 38 euro. Inclusief ontbijt. Wij bij voorbaat blij en gaan dus direct in op het aanbod.
Na afscheid te hebben genomen van de snorder, het inchecken, naar boven. En dan op de kamer, blijkt het een gigantische suite. Zo groot hebben we het nog niet eerder meegemaakt. Met een mega badkamer, eigen sauna, stoom en bubbelbad. Echt super. De rest van de avond de deur niet meer uit geweest, heerlijk de laatste dagen uit gezweet. En die manager regelde met een paar telefoontjes alle info over de Ferry naar Taiwanees Matsu Island en een taxi - 30 yuan - naar de haven.
Aan het begin van de dag geen idee hoe de dingen gaan lopen, aan het eind zwelgen in luxe. Het blijft heel erg leuk, spannend en geweldig om dit allemaal mee te maken. We zijn geluksvogels!