08.1 | India - JaMi 1

We zijn alweer bijna drie weken in India en het kortste wat er over vermeld kan worden is: alles is anders! India laat zich met niets vergelijken, niet met de landen waar we de afgelopen 5 maanden gereisd hebben, niet met de rest van de wereld. India en haar bevolking - mensen en dieren - het is volstrekt eigen. Eigen in cultuur, religie, ontwikkeling en samenleving. Het is allemaal zo anders dat je vanaf het eerste moment dat je het land betreedt direct ervaart dat het ook echt anders is dan je gewend bent of zoals je het kent. Zintuigelijk vooral - de geuren, de geluiden, de beelden, de warmte, de kleuren, de smaken. Spannend en uitdagend, op zo'n manier dat je gelijk weet: dit wordt anders.

Bij tijd en wijle is het lekker om alles wat je ziet en meemaakt op te schrijven zodat je later - naast het dagboek dat wordt bijgehouden en alle foto's natuurlijk - de gebeurtenissen van het moment nog een keertje terug kan halen. Bij deze wat van die stukjes - Jami's - zoals de oudgedienden zich vast nog herinneren...



Mijmeren vanaf ons balkon

In Mumbai hebben we via internet een kamer geboekt, hotel New Bengal. Omdat het onze eerste dagen in India zijn en we de overgang niet gelijk op scherp willen zetten boeken we de duurste kamer in wat, volgens de Lonely Planet, een middenklasse hotel is. Een kamer met balkon aan de straatzijde. Altijd lekker om vanaf je balkonnetje gade te slaan wat er beneden op straat gebeurt.

Bij het boeken ook een pick-up geregeld en natuurlijk spannend of we ook daadwerkelijk van het vliegveld worden gehaald. Direct nadat je het vliegtuig hebt verlaten en door de douane gaat weet je dat je weer in India bent. Detectiepoortjes die niet werken, bagage controle machines - voor de douane, erna en nog een keer bij de uitgang - waar de rugzak doorheen moet maar waar niemand naar het beeldscherm zit te kijken - en eenmaal buiten een enorme hoeveelheid mensen, achter de hekken, die met borden met namen er op de aangekomen reizigers staan op te wachten. En gelukkig staat na enig zoeken die van ons er ook tussen.

Een eind lopen door de warme geurende nacht naar de taxi want volgens zeggen kon hij door de werkzaamheden bij het vliegveld niet verder dan daar. Waarschijnlijk kan hij 10 roepie (100 roepie = € 1,60) uitsparen door op deze manier geen entree te betalen, hij ook weer een goede dag. Een heel klein autootje, de goedkoopste auto ter wereld, de Indiase Tata. Imperial op het dak voor de rugzakken want daar is binnen echt geen ruimte voor. De rit door de donkere stad net als vorige keren weer net zo idioot en spannend. De slechte wegen, het rijgedrag in het verkeer, auto's rijdend zonder verlichting, iedereen toeterend, overal viezigheid en puin langs de kant en daartussen slapende mensen. De rit duurt veel langer dan gedacht en op een gegeven moment word je toch wat alerter, deugt dit wel, waar brengt hij ons naar toe. Geen enkele oriëntatie mogelijk in de donkere stad en nergens een herkenbaar gebouw of naambord die houvast geeft, maar na een uur rijden komen we dan toch aan. De eerste indruk is sjofel wat direct benieuwd maakt naar de budget accommodaties maar kamer 207 blijkt OK hoewel we ook gelijk beseffen dat we ons verwachtingspatroon vanaf nu behoorlijk moeten bijstellen, dit is geen Taiwan of Korea meer. Redelijk schone kamer - zoveel als je mag verwachten van de Indiase jochies wiens werk het is om de kamer te kuisen - prima bedden, schone lakens en handdoeken, redelijke badkamer, airco, fan en t.v.. Het is een hele lange reisdag geweest, onderweg 2,5 uur terug gegaan in de tijd en beide behoorlijk moe dus na het tanden poetsen en wat water drinken vallen we in een diepe slaap.

De volgende ochtend de bevestiging dat we echt in India zijn. Een uurtje op ons balkon zitten en kijken naar wat er allemaal op straat gebeurt vertelt genoeg. Het stalletje waar sap uit suikerriet wordt geperst en verkocht. Waar zeker vijf mensen werkzaam zijn, slapen, zich wassen en poetsen en dus eigenlijk hun hele leven leiden - waar alles op straat plaatsvindt. Je ziet ze wakker worden en op staan van hun stuk karton of dekentje, zich mandiënd met wat water uit de grote waterton, gehurkt zittend in hun onderbroek op de stoep en hun hele lichaam wassend met wat kannetjes water en schrobbend met goedkope zeep. Daarna in de goot van de straat flink de tanden poetsend en als de zelfreiniging voorbij is beginnen ze aan de stal. Alles wordt goed onder handen genomen. De snijplanken, de stal zelf, de koelboxen. Helaas zijn deze zo oud en beschadigd dat ze er nooit meer schoon zullen uit zien maar ze zijn het wel. Je ziet aan alles dat hygiëne hoog in het vaandel staat. Even later komen twee jongens - wat zullen ze zijn, 12, 13 jaar - met een waterkar achter zich aan trekkend voor de dagelijkse aanvulling van vers water. Door flink aan de slang te zuigen loopt het water van de tank in het vat van de kraam, worden er nog wat emmers met schoon water gevuld en krijgen de jongens een paar roepie voor verleende dienst. Zo moeten zij hun dagelijkse brood verdienen. Even later komt de leverancier van suikerriet en worden de voorraden voor de komende dag weer aangevuld. Ondertussen rolt de ene na de andere stadsbus - zeg maar gerust veredelde koekblikken - waar het reizigerspubliek al naar gelang van waar ze naar toe willen in een split second op moeten springen om mee te kunnen rijden en begint de verkoop van de suikerdrankjes alweer op gang te komen. Een eerste en goedkope energie-stoot in de vroege ochtend. Aan de overkant van de straat loopt een bloemenverkoopster kleine geluks-bosjes aan vrachtwagen chauffeurs te verkopen. Voor een of twee roepie bindt ze deze vast op de grill van de auto's zodat ze gezegend de weg op kunnen. Maar goed dat ze het doen want ook de vrachtwagens zijn veelal behoorlijke koekblikken die bij ons al 30 jaar niet meer op de weg hadden gemogen.

Ondertussen raast het verkeer voorbij. Ontelbare hoeveelheden geel-zwarte taxi's, fietsers - van die oude logge Engelse fietsen waar je amper op vooruit kan komen -, brommers en scooters en toch ook wel veel particuliere auto's - vaak kleintjes zoals de Tata of de Maruti Suzuki, de in India gemaakte modellen van Suzuki, maar ook grote en dure bakken. Want extreem rijk leeft hier ook en laat het graag zien. Tussen de auto's, scooters en motoren alle andere verkeersdeelnemers die je in een wereldstad van 17 miljoen zielen mag verwachten. Handkarren, vol bepakt en beladen en voort getrokken door koelies, etenskarretjes, kleine volgeladen vrachtautootjes, koeien, honden en natuurlijk heel veel lopend volk. Vrouwen in de meest prachtige kleuren sari's, mannen veel saaier, de exotische exemplaren in witte lendedoeken, schoolkinderen in Engels aandoende schoolkostuums, redelijk veel mensen blootsvoets, het leeuwendeel op teenslippers.

Omdat toeteren in het verkeer tot norm is verheven, vooral om te waarschuwen dat je er aan komt, is het de hele dag een onvoorstelbaar lawaai op straat. Gepaard met het geschreeuw van handelaren, vodden- en vuilophalers, de oproep tot gebed van de moskee en het beeld is compleet. Maar nog niet helemaal want het ontbrekende element is de onvoorstelbare hoeveelheid vuil en afval. Op straat, in de goten en vooral ook in de bosjes, aan de andere kant van het muurtje of in de oevers van de rivier. Iedereen gooit de hele dag al zijn afval op straat, prullenbakken zijn er niet. Wat ook niet bijdraagt aan een schone straat zijn de uitwerpselen van al het vee dat los rondloopt en omdat de koeien voornamelijk afval en karton eten zijn de vlaaien nogal flatserig.
En toch zijn de straten aan het begin van de dag wel weer schoon. De straatvegers zijn overal te vinden en zorgen er voor dat het nog enigszins leefbaar blijft op straat. Als je dan 's ochtends zit te kijken naar de straatveger op ons stukje en je ziet hoe hard hij zijn best doet terwijl iedereen, ook daar waar hij net geveegd heeft, zijn afval gewoon weer laat vallen dan komt het behoorlijk hopeloos over. Helaas wordt het afval niet afgevoerd maar gaat het over het muurtje, in de berm of in de rivier. Onder het tapijt vegen noemen ze dat. Voor het oog schoon maar het is er nog steeds en het stapelt zich op tot zorgelijke proporties. Toch zal ook hier een grote mentaliteitsverandering moeten plaatsvinden want anders gaat deze stad ten onder aan haar eigen vuil. Ach, denk je dan, in Beijing en Shanghai hebben ze kans gezien om het rochelen en spugen op straat een halt toe te roepen dus moet het hier ook kunnen. Zou je denken. Maar zoals ze zelf niet moe worden om te benadrukken: 'This is India' en alles is hier anders. Toch maar hopen dat ze het mis hebben.